ลักษณะสำคัญของภาษาไทย

ลักษณะสำคัญของภาษาไทย

          ภาษาไทยมีวิวัฒนาการมาตามลำดับ ตั้งแต่สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชโดยพระโหราธิบดี ได้แต่งตำราเรียนภาษาไทยเล่มแรก ชื่อ จินดามณี ขึ้น ต่อมาในสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว กระทรวงธรรมการได้พิมพ์ตำราสยามไวยากรณ์เป็นแบบเรียน และเจ้าพระยาพระเสด็จสุเรนทราธิบดีได้เรียบเรียงขึ้นใหม่โดยย่อจากตำราสยามไวยากรณ์ จนถึง พ.ศ. ๒๔๖๑ พระยาอุปกิตศิลปะสาร ได้ใช้เค้าโครงของตำราสยามไวยากรณ์แต่งตำราหลักภาษาไทยขึ้นใหม่ ซึ่งถือว่าเป็นตำราหลักภาษาไทยที่สมบูรณ์และเป็นแบบฉบับหลักภาษาไทยที่ใช้กันมาจนถึงปัจจุบัน ลักษณะที่สำคัญของภาษาไทย มีดังนี้

          ๑. ภาษาไทยเป็นคำโดด คือ คำไทยแต่ละคำมีความหมายสมบูรณ์ในตัวเองและใช้ได้อย่างอิสระโดยไม่มีการเปลี่ยนรูปศัพท์ เช่น พ่อ แม่ สูง ต่ำ เป็นต้น

          ๒. คำไทยแท้ส่วนมากมีพยางค์เดียว คือ เป็นคำที่มีความหมายเข้าใจได้ทันที เช่น โอ่ง ไห ดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นต้น ส่วนคำไทยแท้ที่มีหลายพยางค์มีสาเหตุมาจาก

                   ๒.๑ การปรับปรุงศัพท์ด้วยการลงอุปสรรคแบบไทย คือ การเพิ่มเสียงหน้าศัพท์ เช่น

                             ชิด       —-       ประชิด
                             ทำ        —-       กระทำ
                             ลูกดุม   —-       ลูกกระดุม

                   ๒.๒ การกลายเสียง เป็นการเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติของภาษา เช่น เสียงกร่อน

                             หมากม่วง          —-        มะม่วง
                             หมากพร้าว       —-        มะพร้าว
                             สายเอว             —-        สะเอว
                             ต้นไคร้              —-        ตะไคร้

          ๓. คำไทยแท้มีตัวสะกดตรงตามมาตรา เช่น คำที่เกี่ยวกับการต่อสู้ ได้แก่

                             แม่กก  —-       ชก ศอก กระแทก โขก ผลัก
                             แม่กด  —-       กัด ฟัด รัด อัด กอด ฟาด อัด
                             แม่กบ  —-       ตบ ทุบ งับ บีบ จับ กระทืบ ถีบ
                             แม่กง   —-       ถอง พุ่ง ดึง เหวี่ยง ทึ้ง
                             แม่กน  —-       ชน ยัน โยน ดัน
                             แม่กม  —-       โถม ทิ่ม รุม ทุ่ม
                             แม่เกย —-       เสย ต่อย
                             แม่เกอว —-     เหนี่ยว น้าว

          ๔. ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ ซึ่งวรรณยุกต์นี้จะทำให้คำมีระดับเสียงและความหมายต่างกัน เช่น

                             คา ค่า ค้า                     เขา เข่า เข้า
                             นำ น่ำ  น้ำ                    เสือ เสื่อ เสื้อ

          ๕. ภาษาไทยมีการสร้างคำเพื่อเพิ่มความหมายให้มากขึ้น การเพิ่มคำในภาษาไทยมีหลายลักษณะ เช่น การประสมคำ คำซ้อน คำซ้ำ คำสมาส คำสนธิ ศัพท์บัญญัติ คำแผลง เป็นต้น

          ๖. การเรียงคำในประโยค การเรียงคำในประโยคของภาษาไทยนั้นสำคัญมาก เพราะถ้าเรียงคำในประโยคสลับกันจะทำให้ความหมายเปลี่ยนไป เช่น

                   –          พ่อให้เงินผมใช้
                   –          พ่อให้ใช้เงินผม
                   –          พ่อให้ผมใช้เงิน

          ๗. คำขยายในภาษาไทยมักจะเรียงอยู่หลังคำที่ถูกขยาย เช่น

                   –          แม่ไก่สีแดง
                   –          เรือลำใหญ่แล่นช้า

          ๘. คำไทยมีคำลักษณนาม มีหลักการใช้ดังนี้

                   ๘.๑ ใช้ตามหลังคำวิเศษณ์บอกจำนวนนับที่เป็นตัวเลข เช่น

                             –           นักเรียน ๑๐ คน
                             –           แมว ๒ ตัว

                   ๘.๒ ใช้ตามหลังคำนามเพื่อบอกลักษณะคำนามที่อยู่ข้างหน้า เช่น

                             –           หนังสือเล่มนั้นใครซื้อให้
                             –           นกฝูงนี้มาจากไซบีเรีย

          ยกเว้น การใช้ว่า “เดียว” แทนจำนวนนับ ๑ หน่วย ซึ่งจะอยู่หลังลักษณนาม เช่น

                             –          ฉันเลี้ยงแมวไว้ตัวเดียว

                             –          เขากินข้าวจานเดียว

          ๙. ภาษาไทยมีวรรคตอนในการเขียนและการพูด เพื่อกำหนดความหมายที่ต้องการสื่อสาร หากแบ่งวรรคตอนการเขียนผิดหรือพูดเว้นจังหวะผิด ความหมายก็จะเปลี่ยนไป เช่น

                             –          อาหาร อร่อยหมดทุกอย่าง

                             –          อาหารอร่อย หมดทุกอย่าง

          ๑๐. ภาษาไทยมีระดับการใช้ ระดับของภาษาแบ่งได้ดังนี้

                   ๑๐.๑ ระดับพิธีการ       –           ใช้ในพิธีการสำคัญต่างๆ

                   ๑๐.๒ ระดับทางการ      –           ใช้ในโอกาสที่เป็นทางการ (ภาษาทางการ)

                   ๑๐.๓ ระดับกึ่งทางการ    –           ใช้ในโอกาสที่ไม่เป็นทางการ แต่ลดระดับโดยการใช้ภาษาสุภาพและเป็นกันเองมากขึ้น

                   ๑๐.๔ ระดับสนทนา       –           ใช้ในโอกาสที่ไม่เป็นทางการ เช่น การพูดคุยทั่วไป

          ๑๐.๕ ระดับกันเอง                  –           ใช้ในโอกาสที่ไม่เป็นทางการกับเพื่อนสนิท สามารถใช้ภาษาพูดหรือภาษาคะนอง